مسعود جلیلیان باور-کرمانشاهی

باورم نیو گلم عشق مه بردیده و یاد باورم نیو که مه بی ارزشو بیمه ارات آخه چو دلت تیه ی درم بکه ی و ناو دلت وی خدای بان سره دین و گنای مه ها ملت ((شارگه بکت بچو کت کت بکه ایی گیان مه بیل و داخت بمریدن ایی قلب بی زوان مه وقته حق بسینیدن وقته بکیدن راحتم و تو بد کردمه مه خدا بکیدن لعنتم))گل ارات آوردم ولی خود گلی خومانیم ها فره دی گاگلی چشتی بوش بسه دی منگه منگ نکه و خود دفاع بکه ترامادولی بچو خود لوسو نکه دی بلد آخه توای بنازیدن و چد؟ یه بار خود و نوای آییه دیده؟ توفه معرفتت توفه قیافت ایی عشق پاکه دیه منی چن