پنجم جمادی الثانی مولوی شاعر صوفی سنی مذهب جبری مرد.
نامش جلال الدین محمد بلخی و از متعقدین به کفر وحدت وجودی صوفیه است. او درکتاب مثنوی صدها بیت برای خلفای غاصب لعنةالله علیهم فضیلت جعل کرده است. همچنین ازدشمنان اهلبیت علیهم السلام دفاع میکند وبارها شیعیان را تمسخر کرده است.
مولوی نانجیب به حضرت ابوطالب ابوالأئمه علیهم السلام اهانتهای زیادی میکند وهمچنین به ساحت مقدس حضرت امام زمان عجل الله فرجه توهین مینماید.
وی عزاداری سیدالشهداء علیه السلام رابسیار تمسخر و طعن کرده وابن ملجم لعنت الله علیه اشقی الاشقیا را مدح مینماید.
اشعار انحرافی اوبسیار زیاد است وکافر بودنش باتوجه به عقاید باطله و کفرآمیز وحدت وجودی اش مسلم ومحرز است.
امام رضا علیه السلام میفرمایند:
هرکه صوفیه نزد او یاد شود وآنها را با زبان وقلب رد ننماید پس ازما نیست، وهرکه آنهارا رد نماید پس مانند آن است که در رکاب رسول خدا با کفار جهاد کرده باشد.
مستدرک الوسائل ج12ص232
«عَنِ البَزَنطي وَ اِسماعيلِ بنِ بَزيع عَنِ الرِّضا عليه‌السلام قالَ: مَنْ ذُكِرَ عِنْدَهُ الصُّوفِيَّةُ وَ لَمْ يُنْكِرْهُمْ بِلِسَانِهِ وَ قَلْبِهِ فَلَيْسَ مِنَّا وَ مَنْ أَنْكَرَهُمْ فَكَأَنَّمَا جَاهَدَ الْكُفَّارَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ صَلّی الله علیه و آله.»
سفینة البحار (محدث قمی)، جلد پنجم صفحه 197
