شعری زیبا از مصدق

دشتها نام تو را می گویند
کوه ها شعر مرا می خوانند
کوه باید شد و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند
در من این جلوه ی اندوه ز چیست؟
در تو این قصه ی پرهیز_ که چه؟
در من این شعله ی عصیان نیاز
در تو دمسردی پائیز _که چه؟
حرف را باید زد
درد را باید گفت
سخن از مهر من و جور تو نیست
سخن از متلاشی شدن دوستی است
و عبث بودن پندار سرور آور مهر
آشنایی با شور؟
و جدایی با درد؟
و نشستن در بهت فراموشی _یا غرق غرور؟
سینه ام آینه ایست با غباری از غم
تو به لبخندی از این آئینه بزدای غبار

آشیان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پر