حصین - فاز سنگین

هی چه فاز سنگینی
همه چی سفید سیاهه چیزی رنگی نی
بازم من و یه جسم لش و بی حال
دوباره رنگ پوسته شده گچ دیوار
وای انقد کشیدم که نمی گیره خندم
با چشمام قفلم به این آتیش رو فندک
یه اتاق تاریک با بوی دود گاری
چه بخت گندی داری تو با جیب خالی
نگو که هستیم رنگ مشابه
من یه عمره رو صورتم خنده اتاقه
من مُردم پسر یه عقدم که سر
تا پای مسیرو همیشه خوردم به سنگ
اگه که مردم حلال کنینم
آره تا حالا ساختم ولی الان بریدم
از خودم از همه از میز محکمه
از فکر به فرداها که روی مغزمه...