شناسه حدیث : 348915
منبع: فلاح السائل ج 1، ص 194
مَا رَوَيْتُهُ بِإِسْنَادِيَ اَلْمُتَقَدِّمِ فِي اَلْجُزْءِ اَلْأَوَّلِ مِنْ هَذَا اَلْكِتَابِ إِلَى سَعِيدِ بْنِ هِبَةِ اَللَّهِ اَلرَّاوَنْدِيِّ رَحِمَهُ اَللَّهُ فِيمَا ذَكَرَهُ مِنْ كِتَابِ قِصَصِ اَلْأَنْبِيَاءِ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ قَالَ أَخْبَرَنَا اَلشَّيْخُ أَبُو سَعِيدٍ اَلْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ اَلْأَرْآبَادِيُّ وَ اَلشَّيْخُ أَبُو اَلْقَاسِمِ اَلْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلْحَدِيقِيُّ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ اَلْعَبَّاسِ عَنْ أَبِيهِ عَنِ اِبْنِ بَابَوَيْهِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ اَلْمُتَوَكِّلِ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ عُبَادَةَ عَمَّنْ سَمِعَ اِبْنَ سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ قَالَ: لَمَّا أَلْقَى إِخْوَةُ يُوسُفَ يُوسُفَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ فِي اَلْجُبِّ نَزَلَ عَلَيْهِ جَبْرَئِيلُ فَقَالَ يَا غُلاَمُ مَنْ طَرَحَكَ فِي هَذَا اَلْجُبِّ فَقَالَ إِخْوَتِي مِنْ أَبِي حَسَدُونِي قَالَ أَ تُحِبُّ أَنْ تَخْرُجَ مِنْ هَذَا اَلْجُبِّ قَالَ ذَلِكَ إِلَى إِلَهِ إِبْرَاهِيمَ وَ إِسْحَاقَ وَ يَعْقُوبَ قَالَ جَبْرَئِيلُ فَإِنَّ اَللَّهَ يَقُولُ لَكَ قُلِ:
اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِأَنَّ لَكَ اَلْحَمْدَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ بَدِيعُ اَلسَّمَاوَاتِ وَ اَلْأَرْضِ يَا ذَا اَلْجَلاَلِ وَ اَلْإِكْرَامِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَجْعَلَ لِي مِنْ أَمْرِي فَرَجاً وَ مَخْرَجاً وَ تَرْزُقَنِي مِنْ حَيْثُ أَحْتَسِبُ وَ مِنْ حَيْثُ لاَ أَحْتَسِبُ .
دربارۀ دعاى يوسف عليه السّلام روايات ديگرى هم به دست من رسيده است،ولى يكى از بهترين دعاهايى كه آن حضرت در چاه خوانده دعايى است كه با سند خويش از كتاب قصص الانبياء تأليف سعيد بن هبة اللّه راوندى روايت مى‌كنم.امام صادق عليه السّلام فرمود:وقتى برادران يوسف او را در چاه انداختند،جبرئيل بر او نازل شد و گفت: اى پسر چه‌كسى تو را در اين چاه انداخته؟گفت:برادران پدريم از حسد چنين كردند.گفت:مى‌خواهى از اين چاه بيرون روى؟گفت:بيرون رفتنم به دست خداى ابراهيم و اسحاق و يعقوب است.جبرئيل گفت:خدا به تو مى‌گويد بگو:
الهى!اى آفريدگار زمين و آسمانها،اى بزرگ محترم،به حقّ آنكه سپاس شايسته
توست و جز تو معبودى نيست،از تو مى‌خواهم كه بر محمّد و آل محمّد درود فرستى و براى من گشايش و راه خروجى از اين حال قرار دهى و مرا روزى دهى، از آنجا كه گمان دارم و از آنجا كه گمان ندارم.
