Shiraz شیراز

شیراز و می گن نازِ واسی آُفتو جِنگِش قلبارو گِرِین می زنه به هم تیرشه ی تِنگِش بلبل تو کوچا، تو پس کوچا غزل می خونه شعروی ترِ حافظ می چکه از سرِ چِنگِش عطر گل یاسم و نسترن، بهار نارنج هی سر میکشه از تو خونوی واز وِلِنگِش این جان که اگر چِش تو چِشای هیکی بودوزی ساز دِلشو می شنُفی از جِلِنگ جِلِنگِش اینجان که با فوتِ کاسه گری، امرو و فردو تام پات می سره دنبال دختروی زبرو زِِرِنگِش اَگ دختر همسایه ی