من به مهمانی دنیا رفتم - خسرو شکیبایی

من به مهمانی دنیا رفتم ، من به دشت اندوه، من به باغ عرفان من به ایوان چراغانی دانش رفتم، رفتم از پله مذهب بالا، تا ته کوچه شک ، تا هوای خنک استغنا ، تا شب خیس محبت رفتم ، من به دیدار کسی رفتم ، در آن سر عشق چیزها دیدم در روی زمین کودکی دیدم ، ماه را بو می کرد ، قفسی بی در دیدم که در آن، روشنی پرپر می زد ، نردبانی که از آن ، عشق می رفت به بام ملکوت، من زنی را دیدم ، نور در هاون می کوبید،