پروفسور مسیحی چقدر زیبا درباره امام حسین علیه السّلام میگوید_توضیحات رابخوانید

بعد از شهادت امام ، همه مرتد شدند ...

قَالَ اَلْإِمَامُ اَلصَّادِقُ صَلَوَاتُ اَللهِ عَلَيْهِ : ارْتَدَّ النَّاسُ بَعْدَ الإمامُ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اَللهِ عَلَيْهِ إِلَّا ثَلَاثَةً أَبُو خَالِدٍ الْكَابُلِيُّ وَ يَحْيَى ابْنُ أُمِّ الطَّوِيلِ وَ جُبَيْرُ بْنُ مُطْعِمٍ ثُمَّ إِنَّ النَّاسَ لَحِقُوا وَ كَثُرُوا‌.

حضرت امام صادق صلوات الله علیه می فرمایند : پس از شهادت امام حسین صلوات الله علیه همه مردم مرتد شدند و برگشتند (یعنی از دین برگشته و مرتد حساب میشدند) مگر سه تا چهار نفر ، ابو خالد کابلی ، یحیی بن ام‌ طویل و جبیر بن مطعم ، سپس مردم ملحق شدند و زیاد گشتند.


اختيار معرفة الرجال - الشيخ الطوسي - ج 1 - الصفحة 338
الاختصاص - الشيخ المفيد - الصفحة 205
رواه الكشّيّ- رحمه اللّه- في رجاله ص 82 و نقله المجلسيّ في البحار الأنوار ج 11 ص 42 من الاختصاص بزيادة و هى
«و كان يحيى بن أم الطويل يدخل مسجد رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و يقول: كفرنا بكم و بدا بيننا و بينكم العداوة و البغضاء».


دوری گزینی حضرت پس از عاشورا

عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِیِّ عَنْ اَلْإِمَامُ اَلْبَاقِرُ صَلَوَاتُ اَللهِ عَلَيْهِ قَالَ : کَانَ أَبِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اَللهِ عَلَيْهِما قَد اتَّخَذَ مَنْزِلَهُ مِنْ بَعْدِ مَقْتَلِ أَبِیهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اَللهِ عَلَيْهِما بَیْتاً مِنْ شَعْرٍ ، وَ أَقَامَ بِالْبَادِیَةِ فَلَبِثَ بِهَا عِدَّةَ سِنِینَ کَرَاهِیَةً لِمُخَالَطَةِ النَّاسِ وَ مُلَابَسَتِهِمْ ، وَ کَانَ یَصِیرُ مِنَ الْبَادِیَةِ بِمُقَامِهِ بِهَا إِلَی الْعِرَاقِ زَائِراً لِأَبِیهِ وَ جَدِّهِ علیهما السّلام وَ لَا یُشْعَرُ بِذَلِکَ مِنْ فِعْلِهِ.

⚫️ جابر جعفی از حضرت مولانا امام باقر صلوات الله علیه نقل می‌کند که می‌فرمودند : پدرم علیّ بن حسین سلام‌ الله‌ علیهما بعد از کشته شدن پدرشان حسین بن علیّ سلام‌ الله‌ علیهما چادری موئین را به عنوان منزل برگزيده و در بیابان ساکن شدند و به دلیل کراهت از اختلاط با مردم و همنشینی با آن‌ها چند سال در آنجا ماندند. از بیابانی که در آنجا ساکن بودند به عنوان زائر پدرش حسين بن علیّ صلوات اللهعلیهما، و جدّشان أميرالمؤمنين صلوات الله علیه رهسپار عراق می‌شدند بی‌آنکه کسی بر این امر مطّلع شود.
بحارالأنوار جلد97 / صفحه63 / حدیث 9