شاهکار جدید داتو کنچیاشویلی

تو نبودی، دلتنگی در روحم خانه کرد. نبودی، مانند کوهها درد بر من میبارید، و با آمدنت قلب شکسته مرا به جانم برگرداندی. روزها یکی پس از دیگری میگذشتند و شبها هم با سردیِ بی تو بودن میگذشت. اما، چقدر صبر کردم، چندین بارش برف، چند بهار، با افکار پریشان و آشفته، چند پائیز، گم شده در مه، نبودی، غم و اندوه بر من هجوم میاورد مثل بارش کولاک بر کوهستان، اومدی و زندگی رو از نو برام فریاد کردی، با این حال چقدر، چقدر صبر کردم، چقدر صبر کردم، چقدر خنده که از دست رفت، چقدر رویاهایی که در آراگوی پنهان ماند.