خیام: غزلی از استاد کیوان هاشمی در نکو داشت فیلسوف بی همتا

ادب، در پیش شعرت، از خجالت آب می گردد
ریاضیات، در دست تو شعر ناب می گردد

چه خوش آمیختی با هم!؟ ریاضی و رباعی را
كه روح تشنه انسان، از آن سیراب می گردد

جهان و چرخ بازیگر، همه بازیچه ی دستت
برای كوه حرفت، كوزه ای اسباب می گردد

ز استدلال تو، گم كرده دست و پای خود منطق
به مانند خسی بر گرد یك گرداب می گردد

تحجر گر نمی فهمد، خدایت خوب می داند
مثلث در نگاهت گوشه ی محراب می گردد

نزاده است و نخواهد زاد گیتی چون تو فرزندی
جهان دنبال خیامی دگر در خواب می گردد