کاش که تورو سرنوشت ازم نگیره....

به تنهایی گرفتارند مشتی بی پناه اینجا...مسافرخانه ی رنج است..یا تبعید گاه اینجا...غرض رنجیدن ما بود که از دنیا حاصل شد...مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا...برای چرخش این اسیاب کهنه ی دلسنگ به خون خویش میغلتند خلقی بی گناه اینجا...اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست...نشان میجود از من تا نیاید اشتباه اینجا...تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست..هزاران سنگ میخورد در مرداب ...ماه اینجا