بغض .... غزلی از استاد مرتضی کیوان هاشمی با آواز استاد صدری

در گلوها بغض ، طوفان را تداعی می کند
آسمان ، فریاد انسان را تداعی می کند
یک نفر با ما نمی آید جناقی بشکند
استخوانها ، یاد یاران را تداعی می کند
نی لبک ها داغ هجران را حکایت می کنند
چشمهامان بوی باران را تداعی می کند
سروها یادآور مردان در خون خفته اند
ایستادن ، تیر باران را تداعی می کند
ای خدا! ابلیس فریاد اناالحق می زند
دشنه و قداره ایمان را تداعی می کند
آدمی پهلو به پهلوی مترسک می زند
آدمک ، ابعاد انسان را تداعی می کند
خارها در چشممان ...........