تاسماهیان، یا ماهیان خاویاری که به استورژِن نیز معروفند، از گونه‌های اغلب در معرض انقراض هستند. کشور ما نیز دارای پنج گونه بومی و چند گونه پرورشی وارداتی از این ماهیان است.
به این ماهیان، فسیل‌های زنده می‌گویند. علت این نامگذاری آن است که تاسماهیان در طول تکامل تاریخی خود از 200 میلیون سال قبل، به نسبت بسیاری جانوران، کمترین میزان تغییر را داشته‌اند. علت این عدم تغییر، شرایط خوب آنها در محیط اطراف است که نیاز به تغییر ایجاد نکرده است.
بدن این ماهیان، بجای فلس، از صفحات استخوانی و فلس لوزی پوشیده شده است. صفحات استخوانی مثل یک زره عمل می‌کنند.
اغلب تاسماهیان برای تولید مثل باید از دریا به داخل رودخانه مهاجرت کنند. تخریب رودها (از جمله در ایران)، منجر به توقف تولیدمثل طبیعی آنها شده است. در ایران ادامهء نسل آنها وابسته به تکثیر مصنوعی در کارگاه‌های شیلات است. گونه‌های ایران، در سنین بالا بارور می‌شوند که همین مساله نیز ریسک تولیدمثل آنها را بالاتر برده است.
تاسماهی، فسیل زنده
ماهی دیدنی تاسماهی ، فسیل زنده
