کفش دوزی سنتی

کفش واژه ای پارسی است که در پارسی میانه نیز به همین صورت «کفش» بوده است. به سازنده و تعمیرکنندهٔ کفش، کفش گر یا کَفّاش گفته می شود. در منابع کهن تر فارسی نظیر شاهنامه لفظ کفش گر به کار رفته است.کفش های قدیمی ایرانیان در انواع چاروق، گیوه، نعلین، اروسی، سگکی، صندل، قُندره و دهان دولچه ای ساخته می شد. به نوعی پاشنهٔ کفش که با چرم و میشَن (چرم بز) و مانند آن ساخته بشود «نعلَکی» می گویند