ميزنم دم ز علمدار رشيدِ حرمِ عشق؛ شه با كرم عشق
مه محترمِ عشق… صفای قدمِ عشق
چكد از لب او؛ بر لب پيمانه نم عشق
همان شاه كه باشد سر دوشش، علم عشق
نگار دل زارم… صفا بخش مزارم… به جز عشق جمالش؛ به دلِ خويش ندارم
قرارم؛ بهارم… شعارم همه دار و ندارم كه باشد شب اول قبرم به كنارم
دلم عاشق رويش شدم بنده كويش؛ دلم بسته به مويش قدح نوش سبويش
شتابان دلِ زارم، همه شب جانب كويش
چنان برگ خزانی است؛ روان در دل جويش
ندارم به خدا جز هوس ديدن رويش؛ مرا كشته به والله علی واری خويش
اباالفضل اميرم… اميرِ بی نظيرم؛ كه جز عشق رخش در دل خسته نپذيرم
چه خوش باشد اگر باز زنده با دو سه تيرم؛ كه صيدش شوم و و زير قدمهايش بميرم
ز غيرش همه سيرم؛ دل از مهر خدايی اباالفضل نگيرم
علمدار ابوالفضل؛ سپه دار ابوالفضل
جهانگير و جهاندار؛ بود دلبر و دلدار
مرا يار و مددكار، تپش های دلِ حيدر كرار
شده در حرم فاطمه پرگار؛ زنم جار،بود عشق شرر بار
بگويد سر ديوانه سردار
سرم پر ز هوايش؛ دلم جای ولايش… غلامم به سرايش
همه هستي و دينم به فدايش