بانوی من

خسته درمونده بودم از همه جا رونده بودم به هر خونه میرسیدم مهمون ناخونده بودم هیشکی حسابم نمیکرد هیشکی جوابم نمیداد از تشنگی میمردمو هیچکسی آبم نمیداد یه مدت مدیدی بود تو غصه ای شدید بودم اما غروب جمعه ای که خیلی ناامیدبودم فرشته مهربونی من دوباره زنده کرداون که با دست کوچیکش بزرگا رو شرمنده کرد بانوی کوچولوی من راست راستی خیلی خانومه چشمای من تا زنده هست فقط به دست بانوم